به گزارش مهر، کتاب پاپاراتزی نیستیم نوشته حسین انتظامی با عنوان فرعی مجموعه مقالاتی درباره اخلاق حرفهای و مسائل روزنامه‌نگاران روانه بازار نشر شده که شامل گفتارها و یادداشتهایی با محوریت روزنامه داری و روزنامهنگاری با نگاهی به مسائل و مصائب داخلی و خارجی است.
معضلات مطبوعات، آدمخوار ایرانی؟!، شطرنج برره، یک مصاحبه دو آسیب شناسی، اقبال یا اغوا، خواهش از روزنامهداران و روزنامه نگاران، ملاحظاتی درباره اشتراک‌گذاری ویدئو، شرح دیالکتیک، بدرقه رئیس جمهور با طعم رسانه، لطفا مصاحبه نکنید، یک سوء تفاهم درباره پاسخگویی، سخنگو کیست؟ سخنگویی چیست؟، مطبوعات و سرمایه دیجیتال، آموزش کاربردی حلقه مفقوده توسعه روزنامهنگاری و... عناوین برخی مقالات این کتاب است که همراه با دو گفتگوی مرتبط با موضوع محوری کتاب و محوریت نظام صنفی مطبوعات در پاپاراتزی نیستیم به چشم می‌خورد.
نویسنده اگرچه در مقدمه کتاب، به طور خلاصه دغدغه‌های اصلی خود را در حوزه روزنامه نگاری دسته‌بندی کرده اما تاکید دارد که استقلال رسانه، اخلاق حرفهای و تمایز میان عرصه‌های سیاست و رسانه در کنار ضابطه‌مندی و روزآمد و کارآمد کردن برخی مفاهیم کهنه و منسوخ شده گلوگاههای اصلی مشکلات حوزه رسانه در کشور است.
در بخشی از مقاله مخاطرات حرفه‌ای‌گری میخوانیم:
وقتی کاری عادت شود، نوعی اعتماد به نفس توام با بی‌مبالاتی ایجاد می‌کند و صاحب این سطح، به عکس مبتدیان(حتی به عکس روزهای نخست کاری خود) دقت کافی نمی‌کند. بخش قابل توجهی از تصادفات جاده‌ای را رانندگان خطی مرتکب می‌شوند. زیرا آنان به دلیل کثرت تردد در آن محور گمان می‌کنند (و از قضا درست هم می گویند) که به تمام پیچ و خم های آن آشنایند اما افراط در اعتماد به نفس به علاوه خواب آلودگی، فاجعه می‌آفریند. اگر حرفهای بودن به معنای آزادی از اصول آیینی قلمداد شود و اصول را «مقررات دست و پاگیر» بخوانیم مقدمه این سقوط است.
حرفهای بودن، تولید انبوه نیست. برخی روزنامه‌نگاران، همین که چند سال از سابقه آنها گذشت در هر روز چند خبر و مصاحبه و یادداشت می‌نویسند و به چند رسانه می‌سپارند. قبول دارم که بخشی از این تندکاری‌ها دلایل معیشتی دارد و لذا علت را باید در جای دیگری جستجو و حل کرد اما این پرکاری، حاشیه خطا را بالا می‌برد، سرقت ادبی را موجب می‌شود و چاپ مجدد مطالب کهنه خودمان را جایز می‌شمارد.
دکتر صادق خرازی تعریف می کرد که چند سال پیش توماس فریدمن را در اجلاس داووس دیده و از کم پیدایی او گله کرده است. او ضمن عذرخواهی، علت را به مشغله فراوان برای نگارش یادداشت هفتگی خود در نیویورک تایمز ارجاع داده است. آقا صادق هفته‌ای یک یادداشت را بهانه دانسته و به شوخی گفته است: کجای کاری؟ روزنامه نگاران ما روزی 3 یادداشت می‌نویسند و او در پاسخ با لحنی طعنه آلود گفته است: آنها می‌توانند؛ من نمی‌توانم!
این کتاب را انتشارات ثانیه در 160 صفحه و با قیمت 5هزار تومان منتشر کرده است.
